اشک های بارانی Rainy Tears

فاصله ی بین من و تو آنقدر زیاد شد، که تنها نقطه ی مشترک ما، نگاهمان به آسمان شد، چقدر زود دیر شد، چقدر دیر شروع شد، چقدر شروع سختی شد، چقدر سختیِ سیاهی شد، آنقدر سیاهی شد که جمله ی سپیدِ “دوستت دارم” گُم شد

روزگار بی اعتماد، تمام پل های عبور را ویران ساخت. هان! ای قاصدکان! امشب روان شوید و پیغامم را برسانید