فاصله ی بین من و تو آنقدر زیاد شد که تنها نقطه ی مشترک ما، نگاهمان به آسمان شد چقدر زود دیر شد چقدر دیر شروع شد چقدر شروع سختی شد چقدر سختیِ سیاهی شد آنقدر سیاهی شد که جمله ی سپیدِ “دوستت دارم” گم شد

روزگار بی اعتماد، تمام پل های عبور را ویران ساخت. هان! ای قاصدکان! امشب روان شوید و پیغامم را برسانید

نور چه زیبا، فاصله بین من و تو را پر کرده است، گاه آنقدر نورانی می شوی که میان نور محو می شوی و دیگر چشمانم قادر به دیدنت نیست، مقصد ما به سمت نور بود، ای کاش ابرهای سیاه راهمان را کوتاه نمی کردند

از دل جاده گذشتم از میون جاده ای خیس، این مسیر سخت بی تو! واسم هیچ آشنا نیس، اما می روم چون قلبم میگه، خدا همین نزدیکیست

گناه مداد سفید چیست که او را در بین دیگر مدادها کنار می زنند؟ به جرم اینکه یک رنگ و خالص است؟

در رؤیا، یادت هست کجا مرا جا گذاشتی؟ من نیز همان جا، تمام دنیایم را جا گذاشتم.

در گذر بی عبور، در همان راهی که زمان به روی ردپاهایمان خاک پاشیده، از کنار غریبه ای عبور می کنی که روزی تنها آشنای دنیای تو بود. رعد و برق فریاد می کند و از آسمان، خاطرات به روی ذهنت بارش می گیرد. آنگاه ست که هوا سرد و سنگین می شود. سرت را به پایین می اندازی و با خود زمزمه می کنی:" تو تنها غریبه دنیای من"

گاها به من سر میزنی، اما نمی دانی که تماما لحظه هایم پُر است از تو